Andes op het dak bij de Sint

Andes is het witte paard dat jullie misschien wel kennen van de grote Aleashop spandoek aan de gevel van de winkel of van op onze visitekaartjes. In haar jonge tijd heeft Andes nog bijgeklust als fotomodel, actrice en... paard van Sinterklaas!

Lang geleden in 2010

In het grootste geheim reisde Sinterklaas dit jaar een goede twee maanden voor zijn officiële naamdag al eens tot in ons land. De goedheilig man werkte namelijk in hoogsteigen persoon mee aan de tweede reeks van Slot Marsepeinstein, een productie van Studio 100. Omdat de opnames voor de Sint slechts een tiental draaidagen in beslag zouden nemen, bleef zijn paard Amerigo in Spanje. Zo werd ik dus gecontacteerd door Studio 100 met de vraag of ik geen wit paard kende dat de Sint zou kunnen bijstaan in zijn nieuwste televisiereeks. Wit zijn en er goed uitzien waren niet de enige vereisten; eigenlijk kwam de productie bij mij terecht omdat het paard ook vooral stressvrij moest zijn. Mijn enige witte kandidaat was volbloed Arabische merrie Andes en die had zelfs al camera-ervaring door de succesvolle opnames van onze reportage ‘Veilig trailer laden’ voor Hippo TV. Samenwerken met Sinterklaas in aanwezigheid van een filmploeg leek mij dus geen probleem. Tot ik de bijzondere locatie van de opnames te horen kreeg: op het dak! Niet zomaar een dak natuurlijk, maar op een dakparking in hartje Mechelen, zes verdiepingen hoog met prachtig uitzicht op de Sint-Rombouts kathedraal en de historische gebouwen van het stadscentrum. Met mijn eigen hoogtevrees in gedachten hield ik mijn antwoord nog even in beraad en besloot eerst zelf eens een kijkje te gaan nemen.

Doen we het of doen we het niet?

De foto’s van het dak zeiden niet zoveel, boven de lage balustrade zat er nog een omheining maar die zou afgebroken worden in functie van het decor. Dat zou dan bestaan uit een podium van tachtig centimeter hoog, waar Andes moest op figureren samen met een aantal Zwarte Pieten en natuurlijk de Sint zelf. Ik had me voorgenomen dat als ik zelf bang was om naar beneden te kijken dat ik de opdracht niet zou aanvaarden. Voor een stressvrij paard is zélf stressvrij zijn immers de hoofdvereiste ;-)

Olivier en ik dus naar Mechelen op verkenning. De plafonds van de parking, vlakbij de IJzerenleen, bleken amper 1m90 hoog wat dus betekende dat we te voet, met het paard aan de hand, naar boven zouden moeten stappen. Traag reden we met de auto de zes verdiepingen naar boven, driehonderd meter afstand op onze kilometerteller. Op het dak stapten we uit en bemerkten direct het adembenemende uitzicht waar het de filmcrew om te doen was. De ondergrond leek mij oké, niet zo glad als men in de moderne parkings wel eens tegenkomt. Met een goede voorbereiding (hoefijzers eraf, vooraf oefenen met de Sint, zijn gewaad en zijn staf) leek de hele onderneming ons doenbaar en bevestigden we onze medewerking aan Studio 100.

Helaas kon Sinterklaas zich in deze drukke tijden van speelgoed verpakken onmogelijk voordien vrijmaken. Dus zorgden we zelf voor een Sinterklaaspak en vonden in de persoon van Jarno van het Vlaamse Parelli-instructeurteam de geknipte Sint ad interim. Zo gezegd zo gedaan, Andes’ hoefijzers gingen eraf, ze kreeg voor de gelegenheid originele (roze!) hoefschoenen aan, en mocht om aan drukte te wennen daags voordien nog mee naar de opendeurdag van De Poedertoren waar ze onverstoorbaar meereed in de Parelli demo onder het motto “doe Parelli! Zelfs Sinterklaas kan het!” Meer konden we niet doen, Andes was klaar voor haar gewaagde opdracht…

Ontmoeting met de Sint

Die septemberavond bij volle maan stond Andes, glanzend wit gewassen, rustig te wachten in de trailer tot ik zelf omgetoverd werd tot Zwarte Piet. De metamorfose was ronduit spectaculair te noemen maar ik had het gevoel dat Andes mij ondanks mijn zwart gelaat en lange nylon handschoenen toch nog herkende. Op straat zadelden we op, deden de hoefschoenen aan en met haar rode Natural Hackamore (Sinterklaas voor het eerst in de geschiedenis het dak op met een touwhalster?) aan, vertrokken we te voet op onze klim naar het dak. Daar aangekomen keek Andes wel eens belangstellend naar de vele lichtjes rondom ons maar bleef verder volkomen rustig op de drukke filmset. Het podium was zo’n tien bij vier meter, toch niet zo breed om te draaien met een aantal energieke Zwarte Pieten en de statige Sint mee op het speelvlak en een heleboel attributen en technische installaties eromheen.

Andes betrad als een echte professional het podium – wat een raar geluid zo stappend op de holle roofing… - en bleef zo mooi stilstaan dat Olivier na een paar minuten als opwarming voor de Sint al eens opsteeg. Zo hoog! Tijdens de opname van de eerste scène bleef Andes muisstil naast ons staan, vlakbij de rand van het podium en naast alle actie, zonder één voet te verzetten.

Toen konden we eindelijk persoonlijk kennismaken met Sinterklaas! Andes bleef gelukkig voorbeeldig staan toen de Sint met al zijn ‘lange rokken’ met wat welkome assistentie in het zadel geholpen werd. Hij was natuurlijk zijn eigen Amerigo gewend die tenslotte veel meer ervaring op de daken heeft dan Andes…

Scène na scène werd er gerepeteerd, gefilmd en opnieuw gefilmd vanuit telkens weer andere camerastandpunten. Ik beloonde Andes uitvoerig voor haar geduld zo hoog boven de daken, ondermeer met de letterkoekjes die uit de Pieten hun jutten zakken waren gevallen. Na bijna zeven uur in de kille, door de maan verlichte nacht zaten alle opnamen met Amerigo erop en mocht Andes als eerste de set verlaten. Ze kreeg heel wat complimentjes over haar goed gedrag en moe maar voldaan daalden we samen weer af tot op de begane grond.

Een paar dagen later werd Andes opnieuw uitgenodigd als stand-in. Deze keer om mee te spelen in een aantal scènes aan Slot Marsepeinstein van Sinterklaas, waar ineens ook de videoclip van "Dat is Amerigo" werd opgenomen.

Ik geloof dat de Sint elk jaar op 6 december zeker naar Merendree komt: is het niet om pakjes in de schouw te droppen dan zal het toch zijn om Andes goeiedag te zeggen!

Kim

P.S. Het kostte Andes nog geen dertig seconden om bij thuiskomst van wit weer potzwart te worden, bij mij duurde het iets langer om van zwart weer wit te worden…